Ze heeft 29 jaar lang gewerkt voor de Shri Vishnu School, vanaf de oprichting in 1988 dertig jaar geleden aan Da Costastraat. “Ik ben vanaf het begin betrokken geweest bij de inhoud van het onderwijs op de school. Ik was eerst leerkracht van groep 3 en 4 en werd in 1992 adjunct-directeur. Ik kan me nog herinneren hoe leuk het was met zo’n jong en kneedbaar team. We deden alles voor elkaar en voor de school. Ik heb vele mooie herinneringen!”
Eén van die herinneringen is van toen Ganga-Munshi vijftig jaar werd. “Alle collega’s stonden met kaarsjes en muziek om twaalf uur ’s nachts voor onze huisdeur. Ik was zo verrast, ik wist niet eens wat ik aan moest trekken, ik had immers mijn slaapkleding al aan. Dat was zo leuk bedacht en er was in die tijd zoveel vrolijkheid, zelfs vuurwerk!”
Ze was vanaf het begin actief betrokken bij het kiezen van de juiste lesmethoden voor de kinderen. “Ik zag dat de Hindoestaanse kinderen een kleine woordenschat hadden en dus zochten we op methoden waarbij ze hun woordenschat konden opvijzelen en dat hebben we tot het eind gedaan. Het is zaak dat je als school de juiste methode kiest die bij de kinderen van jouw school passen. Waar is meer aandacht nodig, waar is meer ontwikkeling gevraagd? Zo moet er worden gekeken naar onderwijsmethoden. Nog steeds frustreert het mij dat de woordenschat van de CITO-toetsen niet overeenkomen met de woordenschat van de methoden die veel meer van deze tijd zijn en beter bij de kinderen van nu passen.”
Een minder fijne herinnering heeft Ganga-Munshi bij de splitsing van de Hindoescholen. De VAHON-school splitste zich af van de Shri Vishnu School en dat ging gepaard met veel spanningen en slapeloze nachten. “De kinderen merkten er niets van, maar wij zaten als personeel constant in spanning over wat er komen gaat. Gelukkig bleef onze school groeien en schittert die stevig in de Haagse Schilderswijk.”
De afgelopen jaren waren moeilijk voor Ganga-Munshi. Ze kreeg een nieraandoening heeft twee jaar lang gedialyseerd. Ze kon daardoor bijna vier jaar lang weinig werken. Maar ook dat was eindig, ze moest een nieuwe nier en die kreeg ze. Haar niertransplantatie vorig jaar ging goed en het gaat volgens de artsen nog steeds goed met haar nieren. Zij breekt daarmee een lans voor orgaandonatie. “Ik ben zo blij dat orgaandonatie bestaat. Voor de mensen die kritisch zijn. Kijk ook naar jezelf, jouw omgeving en de gemeenschap. Jij, jouw dierbare of iemand anders kan zo ineens een orgaan nodig hebben. Zonder dat orgaan is diegene doodziek of komt te overlijden. Iedereen moet kunnen worden geholpen en met orgaandonatie kan dat.”
Ganga-Munshi was niet een schoolleider van de harde hand. “Zakelijk ok, maar niet hard, want dan willen de mensen niet meer voor jou werken. Geef je mensen een compliment als ze dat verdienen. Een schouderklopje doet zoveel voor een mens! Daarmee waarderen we wat deze mensen allemaal dag in, dag uit voor ons betekenen. Mede daardoor ging ik elke dag fluitend, met plezier naar school en nu ben op mijn afscheid van school zo verrast met mijn eigen straatnaambordje op de gang. Geweldig!